Can we go back to the world we had?

یه بازه هایی از زندگی به سرشلوغی های هرروزه می گذره.
به همه ی کارهایی که باید بکنی ولی حوصلشونو نداری.
به حرف زدن با کسایی که برات مهمن و دیدن غصه ها و اعصاب خوردیاشون.
به این که قلبت فشرده بشه و تنها کاری که ازت بربیاد شنیدن حرف هاشون و حرف زدن باشه.
به این که تنها دل گرمی این روزهات این باشه که بهت بگن، دل گرمی هات حالمو بهتر کرد.
یه بازه هایی از زندگی انگاری همه چیز پیچیده به هم.
و این قدر همه چی شلوغ پلوغه که وقت نداری بشینی واسه چیزی غصه بخوری.
اینقدر زندگی با سرعت در جریانه که باید فقط بدویی تا بتونی به زحمت به گرد پاش برسی.

عید همه مبارک.
ببخشید اگه جوابی ندادم به نظرات، سرشلوغی گاهی بهانه ی خوبیه برای همه ی کم مرامیا!